Neat Acoustics Ekstra Ηχεία Δαπέδου [ Δοκιμή Hi-Fi+ ]

Οκτ 20, 2024

Neat Acoustics Ekstra Ηχεία Δαπέδου [ Δοκιμή Hi-Fi+ ]

[από τον: Alan Sircom ]

Υπάρχει πολλή συζήτηση σχετικά με την «αύξηση τιμών» στον τομέα του οικιακού ήχου. Σε μεγάλο βαθμό είναι απολύτως κατανοητή και σε μεγάλο ποσοστό, δικαιολογημένη. Σίγουρα, η αντίληψη αυτή κάποιες φορές οφείλεται σε μακροχρόνια διαλείμματα από την αγορά ηχητικού εξοπλισμού (αν αγόρασες ένα ζευγάρι ηχείων το 1989, 30 χρόνια πληθωρισμού μπορεί να αποτελέσουν σοκ), αλλά αυτό από μόνο του δεν εξηγεί όλη την κατάσταση. Τα ηχεία της δοκιμής Neat Acoustics Ekstra δεν σχεδιάστηκαν απαραίτητα για να στοχεύσουν & αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα των ανατιμήσεων – ο σχεδιαστής της Neat, Bob Surgeoner, ήθελε απλά να κατασκευάσει ένα εξαιρετικό ηχείο που να τοποθετείται ανάμεσα σε δύο σειρές – αλλά κατά τη διαδικασία αυτή δημιούργησε ένα ηχείο δαπέδου που δανείζεται πολλά από τα κορυφαία μοντέλα της εταιρείας. Το τελικό σχέδιο είναι ένα μοντέλο που «ξεπερνά τις προσδοκίες του».

Η Neat κατασκευάζει εξαιρετικά ηχεία υψηλών προδιαγραφών στη σειρά Ultimatum (αν και ακόμα κι εδώ, το «υψηλό επίπεδο» είναι σχετικός όρος... υψηλό με βάση τα βρετανικά δεδομένα, όχι τα ποσά των πέντε, έξι ή ακόμα και επτά ψηφίων που βλέπουμε κάποιες φορές στην τιμή). Κατασκευάζει επίσης αρκετές σειρές σε πιο προσιτά επίπεδα ή – στην περίπτωση της σειράς Iota – σε όντως οικονομικά επίπεδα. Όλα μοιράζονται τη χαρακτηριστική προσέγγιση της Neat στον σχεδιασμό. Το Ekstra απλώς υιοθετεί πολλά από τα σχεδιαστικά κριτήρια που βρίσκουμε σε μοντέλα όπως το Ultimatum XL6, τα τοποθετεί σε ένα μικρότερο, λεπτότερο κουτί (κάνοντάς το ιδανικό για μικρότερους χώρους) και μειώνει την τιμή κατά αρκετές χιλιάδες! Εντάξει, μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο απλά, αλλά αυτός είναι ο βασικός πυρήνας της ιδέας πίσω από το Ekstra.

H δημοφιλής σειρά Iota γεννήθηκε από την τάση να καταλήξει τον ήχο της σειράς Motive της Neat σε πιο προσιτά μοντέλα, διαθέσιμα προς περισσότερους audiophiles. Το Ekstra κάνει το ίδιο κοιτάζοντας ξεκάθαρα τις σειρές Momentum και Ultimatum. Το νέο σχέδιο χρησιμοποιεί την ίδια φιλοσοφία που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τη Neat στο Ultimatum XL6. Το πάνω τμήμα της καμπίνας του είναι απομονωμένο από το κάτω και ενσωματώνει δύο σφραγισμένους θαλάμους, λειτουργώντας ως ηχείο δύο δρόμων σχολής "infinite baffle". Ένα τουίτερ τύπου ταινίας (ribbon) 50χιλ. και μια μονάδα μπάσου/μεσαίας συχνότητας 134χιλ. (η οποία έχει χρησιμοποιηθεί τόσο στα μοντέλα Motive όσο και στα Iota Alpha) είναι τοποθετημένες σε ειδικά διαμορφωμένο πλαίσιο-μπάφλα εντός της καμίνας , το οποίο συνδέεται με την ευρύτερη καμπίνα του μοντέλου μέσω χρήσης μιας μεμβράνης αποσύζευξης από πολυαιθυλένιο.

Εν τω μεταξύ, το κάτω μέρος του Ekstra, στο οποίο βρίσκεται η οπή εκτόνωσης bass reflex, φιλοξενεί άλλες δύο μονάδες μπάσου 134 χιλιοστών! Η μια βρίσκεται στη βάση, με κατεύθυνση προς το πάτωμα, ενώ η δεύτερη είναι τοποθετημένη εσωτερικά, ακριβώς πάνω από την πρώτη, σε σφραγισμένη ισοβαρική διάταξη, χειριζόμενη μόνο τις πολύ χαμηλές συχνότητες και λειτουργώντας έτσι ως ολοκληρωμένο σύστημα subwoofer. Η καμπίνα (και ο τρόπος εκτόνωσης του bass reflex) είναι ειδικά ρυθμισμένη για να επιτρέπει την τοποθέτηση του ηχείου κοντά στον τοίχο, στα περισσότερα δωμάτια. Ο σχεδιασμός με υπο-θαλάμους είναι σχετικά απλός – τουλάχιστον σε σύγκριση με τους λαβύρινθους καμπίνας που χρησιμοποιούν εταιρείες όπως η PMC – αλλά πολύ αποτελεσματικός, καθώς ουσιαστικά σημαίνει ότι το μοντέλο είναι ένα ηχείο δύο δρόμων τοποθετημένο πάνω σε subwoofer, με ελάχιστη αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο περιοχών.

Αυτό το σύστημα βοηθά επίσης το Ekstra να είναι ένα σχετικά ήπιο φορτίο. Στα οκτώ ohm δεδομένη, με ελάχιστη αντίσταση που πέφτει γύρω στα πέντε ohm και ρεαλιστική ευαισθησία στα 88dB/w, το ηχείο αυτό μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και με ταπεινότερα σε ισχύ ενισχυτικά. Ωστόσο, με ένα μοντέλο του εδώ επιπέδου της Neat, η ποιότητα έχει μεγαλύτερη σημασία από την ποσότητα, και ενισχυτές όπως ο Hegel H390 και ο Primare I25 λειτούργησαν άψογα με το Ekstra.

Η εγκατάσταση στο χώρο είναι εύκολη, καθώς δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικό σε ό,τι αφορά την τοποθέτηση. Η ακριβής τοποθέτηση εξασφαλίζει βέβαια τον καλύτερο ήχο, αλλά στην περίπτωση δεν απαιτείται ακρίβεια ...χιλιοστών ! Πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι η φύση-υλικό του δαπέδου κάτω από το ηχείο. Δεδομένου ότι υπάρχει μονάδα μπάσου με κατεύθυνση προς τα κάτω, που είναι ο εξωτερικός οδηγός ενός ισοβαρικού θαλάμου, το να τοποθετηθεί πάνω σε χοντρό χαλί τύπου "shag-pile" από τη δεκαετία του 1970 δεν είναι σοφή επιλογή. Εντάξει, αυτό είναι «απρεπές» από την άποψη της υποβάθμισης της ποιότητας του ήχου (και της αισθητικής… ποιος έχει τέτοια πράγματα σήμερα;).

Συνήθως, οι κριτικές ήχου ακολουθούν το μοντέλο θετικών και αρνητικών σημείων. Μερικές φορές, είναι ένας συνδυασμός καλού-κακού-καλού ή κακού-καλού-κακού. Αυτή τη φορά, προς τιμήν του πρωτοποριακού σχεδιασμού της Neat, θα σπάσουμε την παράδοση και θα ξεκινήσουμε με τα αρνητικά. Υπάρχουν δύο αντιδράσεις όταν ακούει κάποιος ένα ηχείο της Neat: είτε υπάρχει άμεση σύνδεση με τον ήχο, είτε μια χλιαρή αντίδραση «χμμ». Περιστασιακά, εκείνοι που δεν εντυπωσιάστηκαν, αρχικά 'ζεσταίνονται' στον ήχο του κατασκευαστή, καθώς αφήνουν πίσω τους χρόνια ακρόασης προϊόντων που τελικά δεν ήταν κατάλληλα γι' αυτούς. Πολλοί, ωστόσο, δεν κάνουν ποτέ αυτή την αλλαγή και θεωρούν τα ηχεία Neat απλά μια μάρκα που πρέπει να διαγράψουν από τη λίστα τους. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τέτοια πράγματα που είτε τα αγαπάς, είτε αδιαφορείς περίπτρανα από την πρώτη επαφή μαζί τους, περιγράφονται ως «Marmite», η οποία είναι -ας συνοψίσουμε- ένα αλμυρό-ουμάμι ουράνιας νοστιμιάς. Δεν μπορείς να ξέρεις πώς αισθάνεσαι για το Marmite μέχρι να το δοκιμάσεις, και πολύ λίγοι άνθρωποι είναι ουδέτεροι απέναντί του. Λες είτε «το λατρεύω» είτε «σταμάτα το!», αυτά είναι και τα Neat, ηχεία «Marmite» με το Ekstra είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό από όλα!

Στο πάνθεον των ηχείων που ακούγονται «διαφορετικά», τα Neat κινούνται στη "μέση οδό" σε σύγκριση με αείμνηστες σχεδιάσεις όπως τα Rehdeko ή τα πολύ ιδιόρρυθμα πρώιμα Klipshorns (και τα δύο έχουν ακόλουθους, ακόμα και σήμερα). Ωστόσο, σε έναν κόσμο όπου ο ήχος συγκλίνει όλο και περισσότερο (εν μέρει επειδή όλοι χρησιμοποιούν τον ίδιο 'δρόμο' μετρήσεων, συχνά στα ίδια όργανα-προγράμματα και τρόπο μέτρησης), τα Neat ναι, ξεχωρίζουν. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα τα ακούσουν και θα πουν «ευχαριστώ, αλλά όχι», συνήθως αναγνωρίζοντας τα θετικά στοιχεία της σχεδίασης, αλλά καταλαβαίνοντας ότι αυτά τα θετικά σημεία δεν τους αφορούν. Άλλοι πάλι ακριβώς το αντίθετο. Για να πάρεις μια ιδέα το τι προσπαθούμε να περιγράψουμε, ας φανταστούμε ένα σενάριο. Πηγαίνεις σε έναν μικρό μουσικό χώρο, εμφανίζεται ένας τραγουδιστής της φολκ, συνδέεται σε ένα μικρό, καλορυθμισμένο σύστημα PA και τραγουδά ένα μικρό σετ. Δεν είναι ο Bob Dylan, αλλά είναι πολύ καλός και συνοδεύεται επίσης από ένα μικρό ακουστικό συγκρότημα. Αν αυτό σου ακούγεται σαν κόλαση (επειδή δεν είναι η Techno μουσική που προτιμάς παιγμένη σε εκρηκτικά επίπεδα έντασης ή επειδή δεν είναι ένα κομμάτι κλασικής μουσικής χωρίς ενίσχυση σε φυσική ακουστική), τότε οι πιθανότητες να βρεις τη γοητεία στα Ekstra ... είναι περιορισμένες ως κι ελάχιστες. Από την άλλη, αν το μόνο που λείπει από αυτό το σενάριο για το τέλειο είναι «μια μπύρα και μερικοί φίλοι», τότε αυτά μπορεί να είναι τα επόμενα ηχεία σου. Μπορεί να ακούγεται και ως ανέκδοτο, αλλά όσο περισσότερο ακούς τα Ekstra, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι αυτό ακριβώς ξέρουν και πράττουν τόσο καλά (να τα ακούς μέχρι να τα καταλάβεις!). Τούτο επίσης σημαίνει ότι έχεις μια απόδοση χαμηλών μπάσου που αψηφά κάθε λογική για ηχεία αυτού του μεγέθους. Δεν είναι καθόλου υπερβολικό αυτό που γράφουμε. Αντίθετα, οι χαμηλές νότες είναι σφιχτές έως το σημείο που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως και παράδειγμα 'ξηρότητας', αλλά το μοντέλο αποδίδει δυναμική και φορτίζει τον χώρο με ενέργεια. Δημιουργεί μια πολύ καθαρή και μελωδική παρουσίαση, ιδανική για την αναπαραγωγή μπάσου και των χαμηλών μιας κιθάρας. Όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ο Jaco είναι απαραίτητος, και η ουδέτερη φωνή του μπάσου του Pastorius ακούγεται καθαρά εδώ, τόσο που έπαιξα ολόκληρο το άλμπουμ Jaco Pastorius [Epic], το οποίο έπειτα οδήγησε στο Hejira [Asylum] της Joni Mitchell. Συνεχίζοντας άκουσα επίσης ολόκληρο το άλμπουμ της και με οδήγησε (με λιγότερο προφανή βήματα) να ακούσω ολόκληρο το ομώνυμο άλμπουμ των Silly Sisters [Chrysalis], και μετά το I Want To See The Bright Lights Tonight [Island] του Richard και της Linda Thompson, μετά την σόλο καριέρα του Richard Thompson, και πάει λέγοντας.

Εμφανίστηκε μια σταθερή εδώ, κατά τις ακροάσεις της δοκιμής. Βάζεις ένα άλμπουμ και ακούς το άλμπουμ, όχι μερικά κομμάτια. Ωστόσο, έδειξε ότι δεν είναι απλώς το ηχείο για λάτρεις της φολκ και δεν είναι απλά ένας περίπατος στη λωρίδα των αναμνήσεων (στο παμπ που σερβίρει γεμάτες κούπες από το Scrummock's Aulde Fetlock). Έπαιξα επίσης Vök, Little Simz και Stormzy («γιατί είμαι του δρόμου») και όλα "λειτούργησαν". Δεν έγραψα πολλές σημειώσεις, γιατί η προσοχή μου ήταν στραμμένη στη μουσική και όχι στον ήχο που παράγει. Καλό για έναν ακροατή, όχι τόσο καλό για κάποιον που πρέπει να γεμίσει σελίδες! Παράξενο όμως, αυτή η έλλειψη περιγραφής του ήχου που παράγει το ηχείο είναι αυτό που κάνει τα Neat ξεχωριστά. Ακούς μουσική, μετά κι άλλη μουσική, και ποτέ δεν σε νοιάζει η απόδοση του ηχείου. Το να το συζητάς με όρους audiophile είναι σαν να φέρνεις τη συζήτηση πίσω στο πεζό ή, ακόμα χειρότερα, πίσω σε μια τελείως διαφορετική συζήτηση που έχεις χάσει το ενδιαφέρον σου. Παρ’ όλα αυτά, η δουλειά είναι δουλειά. Το Ekstra είναι ένα πολύ γρήγορο ηχείο με εξαιρετικό μπάσο, τόσο σε βάθος όσο και σε ταχύτητα. Είναι επίσης εξαιρετικά καλό στην παρουσίαση της μουσικής συνοχής, και όταν ακούς ένα κομμάτι όπως το «Love in Vain» των Rolling Stones από το Stripped CD [Polydor], η αίσθηση της αλληλεπίδρασης μεταξύ των μουσικών σε αυτή τη ζωντανή ηχογράφηση σε βάζει πραγματικά μέσα στην αίθουσα με τους Glimmer Twins.

Η λεπτομέρεια σε όλο το συχνοτικό φάσμα είναι καλή, ελαφρώς πάνω από τον μέσο όρο για την κατηγορία του. Ωστόσο, η λεπτομέρεια στο άνω φάσμα είναι πολύ καλή και απαλλαγμένη από επιθετικότητα ή τραχύτητα. Μένουμε στο άλμπουμ Stripped και τα κομμάτια της ζωντανής αρένας. Συγκαταλέγονται στα λιγότερο ευχάριστα, επιθυμητά σε ήχο κομμάτια που έχω στη συλλογή και μερικές φορές υπάρχει η αίσθηση ότι η μπάντα «παίζει στο χαλαρό». Οποιαδήποτε ένδειξη έμφασης στις ψηλές συχνότητες σε κομμάτια όπως το «Street Fighting Man» κάνει το άλμπουμ να ακούγεται ρηχό, με άκομψη φωτεινότητα, μα το Ekstra κατάφερε να κρατήσει τις υψηλές συχνότητες υπό έλεγχο ενώ ταυτόχρονα άνοιξε τον ήχο.Είναι επίσης ένα σχετικά επιεικές ηχείο. Χρειάζεται έναν καλό, αλλά όχι υπερβολικά δυνατό, ενισχυτή, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είναι πολύ φιλικό και συγχωρεί με κομμάτια που δεν είναι τέλεια (γεμάτα συμπίεση). Το «Invincible» των Muse από το Black Holes and Revelations [Helium-3] ήρθε ως κομμάτι-ύμνος, αλλά σχεδόν καταστραμμένο από τη συμπίεση. Αν και το Ekstra δεν μπορεί να διορθώσει τη ζημιά που προκλήθηκε από τέτοια συμπίεση, μπορεί να την κάνει να φαίνεται λιγότερο ενοχλητική.

Θα παρατηρήσετε ότι οι περισσότερες από τις ηχογραφήσεις που ανέφερα δεν περιλάμβαναν κλασική μουσική. Το ίδιο και εγώ... μετά από αρκετές ώρες ακρόασης. Είναι μια περίεργη αίσθηση· οχι ότι τα ηχεία απέδωσαν άσχημα στην κλασική μουσική – στην πραγματικότητα την απέδωσαν αρκετά καλά – αλλά κάθε φορά που σκεφτόμουν να παίξω κλασικά έργα, κατέληγα σε άλλο είδος μουσικής. Στη συνέχεια, αναρωτήθηκα αν αυτό οφειλόταν στο ηχείο, που ίσως με απομάκρυνε από μουσική που δεν μπορούσε να αποδώσει τόσο καλά, ή αν απλώς αποκάλυψε τις μουσικές μου προτιμήσεις, οι οποίες (και πάλι ίσως) δεν είναι τόσο εκτεταμένες όσο θα ήθελα να πιστεύω. Με άλλα λόγια, μπορεί να ήμουν «εγώ» και όχι «αυτό» που επέλεγε την αποφυγή προς την κλασική μουσική. Μέχρι σήμερα δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Όταν έπαιξα βέβαια αυτό το μοντέλο σε έναν φίλο λάτρη της κλασικής μουσικής (που επίσης «κατάλαβε» τα ηχεία), άκουσε πολύ Bach και εκπλήχθηκε λέγοντας «δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μου αρέσει ο Bach»! Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το Ekstra δεν προσφέρεται και ως φίλτρο μουσικών προγραμμάτων, αλλά επικοινωνεί με τις μουσικές προτιμήσεις σου με μεγάλη ακρίβεια.

Ένα άλλο σημείο που δεν περιέγραψα ήταν η "απεικόνιση" του ήχου. Αυτή τη φορά, θεωρώ περισσότερο ζήτημα του ηχείου παρά δικό μου. Η παρουσίαση των μουσικών ειδώλων εδώ είναι καλή, αλλά δεν αποτελεί προτεραιότητα. Έτσι, η τρισδιάστατη σκηνή και η παρουσίαση που καθιστά ένα ηχείο ελκυστικό για κάποιους δεν είναι τόσο εμφανής. Αποδίδεται περισσότερο ως μια ομάδα ήχου ανάμεσα στα ηχεία, παρά μια τρισδιάστατη παρουσίαση ήχων που θα ανοίξει στο δωμάτιο. Για να είμαι δίκαιος με τα Neat, τα περισσότερα κονσέρτα που έχω παρακολουθήσει έχουν παρόμοια «ηχητική σκηνή» και κανείς δεν φεύγει από ένα κονσέρτο λέγοντας «τι υπέροχη τρισδιάστατη απεικόνιση!». Παρόλα αυτά, αν προτιμάτε την παρουσίαση της μουσικής σας με το αξίωμα "μια σκηνή ήχου που «μπαίνει» και στήνεται στον χώρο", τα Neat μπορεί να δυσκολευτούν να καλύψουν αυτές τις απαιτήσεις, σε αντίθεση με άλλες σχεδιάσεις.

Το υπόλοιπο της απόδοσης χαρακτηρίζεται από έναν πολύ υψηλό βαθμό... ανεμελιάς σε όλα! Για παράδειγμα, πάρτε τη δυναμική τους έκφραση. Δεν είναι το είδος ηχείου που παρουσιάζει δυναμική εμβέλεια συναρπαστικά, αλλά όσο περισσότερο το ακούς, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι είναι απίστευτα δυναμικό… απλώς κρύβει αυτή τη δυναμική με έναν βρετανικό τρόπο διακριτικότητας. Το ίδιο ισχύει για την ικανότητά του να αποδίδει τις λεπτές αποχρώσεις των μικροδυναμικών· δεν έχει την αίσθηση ενός μικροδυναμικού αστέρα, αλλά όλες αυτές οι λεπτές αποχρώσεις και υφές είναι εκεί, σε πλήρη ισχύ. Τέλος, όσον αφορά τον ρυθμό, εδώ το Ekstra πραγματικά ξεχωρίζει. Είναι σαν να τον κυνηγά ευλαβικά · βάλε ένα οποιοδήποτε κομμάτι μουσικής με την παραμικρή απαίτηση καλής αίσθησης του ρυθμού και το Ekstra θα τον εντοπίσει και θα τον παίξει σωστά για σένα. Όχι επιθετικά ή εξαναγκαστικά, αλλά θα τον "νιώσεις" καθώς ακούς. Είναι εξαιρετικό στην αναπαραγωγή ρυθμικής συνέπειας, από τα καλύτερα που έχω ακούσει εδώ και καιρό. Όχι μόνο ήταν εξαιρετικό στο λεγόμενο P.R.a.T – ακόμη και σε κομμάτια όπως το «Money» των Pink Floyd ή το «Blue Rondo a la Turk» του Dave Brubeck – μα το έκανε χωρίς καμία προσπάθεια ή δυσκολία.

Στην πραγματικότητα, με τα Neat Acoustics Ekstra, ένιωσα ότι η διαδικασία αξιολόγησης δεν έπρεπε να είναι τόσο εύκολη και στην πραγματικότητα δυσκολεύτηκα περισσότερο από το συνηθισμένο στην συγγραφή, προσπαθώντας να βρω τι έκαναν τελικά τόσο καλά. Στη συνέχεια, τα ηχεία έφυγαν προς επιστροφή και τότε το συνειδητοποίησα. Είχα προσκολληθεί σε αυτά όπως ένα παπάκι στη μητέρα του. Υπήρχε κάτι τόσο μουσικά επαρκές και απολαυστικό στο Ekstra, που έκανε την αναπαραγωγή μουσικής μια ζωτικής σημασίας εμπειρία. Αυτό είναι το πιο προφανές όταν τα ακούς και το πιο μελό που μπορείς να γράψεις. Το ηχείο δεν είναι αυτό που ανοίγεται εύκολα στην κριτική επιθεώρηση, παρόλο που είναι καλό σχεδόν σε όλα τα επιμέρους στοιχεία. Είναι ένα μοντέλο, ξαναλέω, που είτε το «καταλαβαίνεις» είτε όχι, και αν το καταλάβεις, όλες αυτές οι λεπτομέρειες για την απεικόνιση, τη δυναμική, τον ρυθμό κ.λπ. είναι απλώς ακαδημαϊκές. Το θεωρώ απλά εξαιρετικό και όλες οι άλλες ανησυχίες εξαφανίζονται. Δεν είναι τυχαίο που εξέθεσα τα μειονεκτήματα από την αρχή. Το ενδιαφέρον μάλιστα είναι ότι την τελευταία φορά που δέθηκα με ένα ηχείο κατά τον ίδιο τρόπο, ήταν επίσης ένα της Neat ! Τότε, από τα πιο ακριβά στην γκάμα. Αυτή τη φορά είναι πολύ πιο προσιτό. Υπάρχουν ξεκάθαρα πολλές ομοιότητες ανάμεσα στο Ekstra και το Ultimatum, και η διαφορά στην τιμή και την απόδοση μπορεί να είναι σημαντική, αλλά έχουν περισσότερα κοινά από ό,τι θα περίμενες.

Το σλόγκαν της Neat Acoustics για το Ekstra είναι «Thinking Inside The Box» και ενώ αυτό είναι απόλυτα σωστό, είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Το Ekstra θεωρείται ένα ηχείο που καταφέρνει να στριμώξει πολύ ταλέντο σε έναν μικρό χώρο καμπίνας δαπέδου και το κάνει τέλεια. Χρειάζεται να είσαι σε αρμονία με τον ήχο της (ή αλλιώς, με τον ήχο που προτιμά ο Bob από τη Neat), αλλά αν έρθουν έτσι τα πράγματα, το Ekstra θα σε κερδίσει πολύ γρήγορα!